neden hep birşeyler eksik geliyor insana? ya da neden birşeyler hep eksik gerçekten?
yaşama sevincimin kırıldığı şu günlerde sürekli birşeyleri başaramama korkusu ile yüzyüze kalıyorum.
evet siz elitler “feystufeys kanka” derler pardon.
yaşamayı becerememe,sevmeyi becerememe, becermeyi bile beceremeyecek dönemimde en çok uyumayı beceriyorum.
belki onu da beceremiyorumdur tam emin değilim. bakın bunu da beceremedim.
insanın hayatında değerli gördüğü şeyleri kaybetmesi çok anlamsızca.
değerli gördüğü kimseleri kaybetmesi ise çok acımasızca. değerlisin lan işte kalsana gitmek de nerden çıktı şimdi.
gitmeyi huy edinmiş bu değerli kişiler aslında sevmeyi ve bir şeylere bağlı kalmayı beceremeyen mahluklar.
galiba ben de bu mahluklardan oluyorum.
korkuyorum evet, kaybetmekten korkuyorum. ama kaybettikten sonra kaybetmekten korkuyorum.
iş işten geçtikten sonra korkuyorum. korkunca geçiçekmiş, biticekmiş gibi geldiği için korkuyorum, ama olmuyo, geçmiyo.
ben korktukça korkuyorum.
ha birde yüzleşme durumu var ki daha fena. başkalarıyla yüzleşmek kolay bu konuda ama ya kendin?
insanın kendisiyle yüzleşmesi, kendisine söz geçirememesi daha da fena.
“ne istiyosun lan yavşak, derdin ne senin?”
gibi soruları kendime sorduğumda genelde hep boş bırakıyorum, zamanım kaldığında ise dönüp çözmüyorum.
yavşaklık değil mi anasını satayım çözmüyorum lan işte..
bi de bazen hayatına biri giriyo tamam lan diyosun bu işte ben severim bunu, bakayım var var tamam bu benim hayatıma sıçıp gider evet bu olabilir diyosun.
ve er ya da geç oluyo. bile bile hayatına sıçmasına izin veriyosun. o gidiyo sen gidemiyosun. o arkasına bile bakmıyo ama sen gözünü ondan ayıramıyosun..
kimse ama hiç kimse dışardan göründüğü gibi güçlü değil.
ne che guevara ne hitler ne recep tayip erdoğan ne de alex de souza.
bak alex bile gitti sen kal bari diyosun. o yine de gidiyo.
giden hep gidiyo da biz niye gidemiyoruz?
gitmeyi mi bilmiyoruz?
kaybolmaktan mı korkuyoruz?
ulan biz de kaybolalım anasını satıyım. bulamasınlar, korksunlar, ürksünler bi şeyler yapsınlar.
yazsınlar oğlum yazsınlar lan.
hep mutsuz insanlar mı yazmak zorunda am*na koyduğum dünyasında bi kere de mutlu bir insan çıkıp yazsın.
ben mutluyum lan am*na kodumun çocukları ahanda yazdım, mutluyken yazdım lan görün ibret alın yavşaklar desin.
biz de bakalım “harbiden de yazmış lan amına kodumun tankı” diyelim küfür edelim,
ben yine bordo çorabımı giyeyim
furkan yine sarı çorabını giysin
yunus yine akşam çıkıp bi yerlere gideceğimiz esnada uyuya kalsın
fenerbahçe şampiyon olsun.
olsun oğlum bi şeyler olsun lan..
