beklenen zamanların mutluluk hıçkırıkları
özlerim seni her gün
sen etme
nar yüreğinin dallarında duaları
bilirim tükenmez sanrılar ve ağrıların
her yolun sonunda gelir yine yarınların
ağlamadan nasıl mı olur? gündüzün umutları
bilmem ki. sende sustuğumda hep ağlarım.
omzuna yaslansam pamuktan hırkaların
saçlarına dokunsam sonbahar yağmurları
ellerinden dinlesem en güzel şarkıları
yanında olamasam da arzularım sabahları
gitme ömrümden ya da hasret deme adına yalnızlığın
sevme beni kendinden çok olmayanı oldurma diye
söz edemem her seferinde aynı cümlelerle yerine
konulamayan sitemimden geriye düşmesin gözyaşın yere
bir sevgiye muhtaçken bu kadar zor olabilir ayrılık
her sabahın sonunda evden çıkarken karanlık
bulutlar üstüme gelir. babacan bir sıcaklıkla
sondan önceki adımım şimdi hatırladığım
ağrılarıma eş olsun lütfen ayrılığın
tükenmek bilmez dertler
sen işitme. çıkma evinden artık
sana serzenişlerim var. camda epeyce karanlık
beklersin her köşe başı yollarımı ve adı korku
söylediğim notalarda notlar üstünü örttü
günün güzel geçer beni yanağımdan öptün
sarılmana doyamadım. gece üstümü gördün
mektuplarda okuduğumu anlatırım hep kendime
gün gelir değişir diye olur olmaz belkilerle
seni sevdim sadece gönlümle, yüreğimle
sen bekleme beni anne. ömrüm yitik şemsiye
