Paşa garip bir yerdir. İki hastanesi vardır, yüz yıldır hastalıktan kurtulamamıştır. Sakinlerinin yarısı delidir, yarısı da velidir. Sessiz görünür, yaşam belirtisi göstermez İstanbul’un ikinci yüzüdür Paşa. Geniş, tertemiz nizami caddeleri vardır, ara sokakları yürünmeyecek kadar dar; başını kaldırıp bakmayacağın kadar gridir. Yüksek kaldırımları, ışıklı dükkanları vardır; bir de hastane önünde yatan evsizleri. Hava biraz ısındı mı, o deniz manzaralı ıssızlıklarında ateş yakar soğuk taşta yatarlar. Biraz gürültü yaptılar mı mavi ışıklar belirir tepelerinde, sessizlik ruhlarına işlemiştir artık ordakilerin. Tam karşılarında Marmara’nın sakin suları oynaşırken; arkalarında insanlar hayat bulur ya da can verir. İşte onlar araftakilerdir. Parklarda, ıssız sokaklarda, geç saatlerde görürsün onları. Hepsi farklı sebepten düşmüştür İstanbul’un ikinci yüzüne. Düşen düşmüşlüğü ile kalıyor zannediyoruz çoğu zaman; düşenin hayatı yok sanıyoruz. Hayatlar ve hayaller bir yaprak gibi dökülmüyor sonbaharda. Zamanla kırılıyoruz insanlara, insanlığa. Hepimiz temiz doğuruyoruz ama temiz kalamıyoruz. Para hırsı, şehvet, intikam beyaz kolalı gömleklerin arkasında gözükmüyor zannediyoruz. Ya da iki farklı eldiven giyenleri, ikinci el paltoları alanları, kıyafeti karmakarışık olanı anlayamıyoruz. Korkuyor, uzaklaşıyoruz. Bir evsiz gördüğümüzde refleks ile çocuklarımı arkamıza alıyoruz; korkuyoruz
İnsan anlayamadığı şeyden korkarmış cümlesi doğrudur. Fakat karşımızdakiler bir “şey“ değil, bir insan ve bir insanı anlamak en büyük başarıdır. Paşa böyle bir yerdir. Başarısızlıklar müzesi gibidir. Dar sokaklarında komşular karşı apartmandakilerle camdan sohbet eder. Hayat sokaktan, caddeden akıp gider. Saat ilerleyip hayat bitince Paşa’da , düşmüşler yola koyulur. İstanbul’un ikinci yüzü soğuktur. Düşmüşsen, gece uykusu bile haramdır sana. Çünkü şehrin derin soğuğu içine çekmek için daima köşe başındadır. Tatlı bir uyku yüzü göremezsin, annenin saçlarını düzelttiği ilk bahar günleri artık hatırlanamayacak kadar geçmiştedir. Sokakları arşınlar manzaralı ateşine varırsın. Hikayesini bilmediğin bir grup insanla denizin sakin oynaşmalarını izlersin. İstanbul’un ikinci yüzünde geçmişi düşlersin; gelecek senin için sadece bir mezardır nasıl olsa.
