sadece insan olanlar
Bir odanın içinde sürekli saklanan ve gittikçe çürüyen bir böcek gibi hissetmek, yanmaya başlayan
bir ot ya da henüz kimse için hiçbir şey ifade etmeyen çöp parçası. Belki bi yemek artığı,
belki de biraz eskimiş bir kitap. Çöpten çıkanlarla bi dünya kurtulur, onlar bile kurtulur ama ben.
Kullanılmayacak kadar işlevsiz, yalnız, kimsesiz. Kimsesiz, çok ağır bir laf. Bu kadar kalabalıkta
kendi nefesinden nota üretmek kadar ağır. Kalabalığa girdiğin her an, kimsenin çarpmadığı biri
olmak kadar ağır, mesele değil, ben tercih ettim. Karar vermedim, diyorum ya tercih.
Tercih; biraz daha sinsi ve bilişseldir. Üzerine oturup düşünmen, kendine bi bardak kahve koyman gerekmez.
Ellerini yıka, dişlerini fırçala, yemek ye, uyu ve ..
Şimdi en iğrendiğim şeyi yapıyorum, kendime acıyorum gitgide. Diğerleri gibi olmamak için vardığım yolun sonunda,
çok komik ama, diğerleri gayet iyi durumda. Ben kurtarılmayı filan beklemiyorum, dünya böyle. Aynen,kesin.
Biraz daha dişini sıkıp insan olsaydın diyorum, “insan”
tabakta kalanla kıyaslamazdın kendini. Nietchszse gibi bir ölüm bekliyorum, gerçekten delirdiğim bi ölüm.
Biraz daha ait hissederim o zaman kendimi, bu odaya, bu giysilere, bu ete. Etimi çekip çekip koparmaya çalışıyorum,
birileri size etin ne kadar plastik olduğunu söylemedi mi? Bana da söylemedi merak etmeyin. Her plastik günün sonunda yanar.
Anka kuşu falan değilsiniz, bi bok olamazsınız zaten. Kuşlar üretir, estetiktir, göç eder, ayak uydurur, adaptasyon sağlar.
Sizin adaptasyonunuz çok ikiyüzlü, üstelik üreteyim derken tükettiklerinizle; bir dünya kurtulur. Sakın kendini aşağılık hissetme olur mu?
Sen, o kadar önemlisin ki, nasıl olsa bir gün karıncaların yaşamına devam etmesini sağlayan “herhangi bi şey” olmayacaksın. Oraya kadar diyosun,
dişini sıkıyosun.Tabii takdire şayan şeyler bunlar. Dişini sıka sıka alışmışsın ağızsız biri olmaya. Böyledir ” insan” alışır. Korktuğuna,kaçtığına,acıya,
vicdansızlığa. Günün sonunda hala iyi olduğunu düşünenleriniz var ya, en çok onlara üzülüyorum.
Hadi bi iyilik yap kendine, kalk ve aynaya bak. Ne kadarsın sen? Neye değersin? Kimsin?
Sakin ol tamam, eminim kendini ikna ettin. Çok önemlisin sen, sen var ya her şeye değersin, elbette. Neden biliyor musun?
Çünkü sen ” sadece insansın”