akşamları spora giderken gördüğüm, arka camında kocaman font ile “efsane erol” yazılı mavi renkli uno’nun sahibini çok merak ediyordum. kimdi bu efsane erol? babamın adı da erol’du ama efsane değildi!, magnetci erol’du benim babam. matbaa sektöründe öyle tanırlar babamı. ama bu adam başkaydı. pelerini olmasa bile arabasının arkasına “efsane erol” yazdıracak kadar efsaneliği olan bir adamdı anladığım kadarıyla. merakım zaman geçtikçe artıyordu. efsane erol’a ait tek bilgimin “mavi uno’ya biniyor olması”ydı derken sonunda karşımda belirmişti efsane erol!..
arabasına park yeri arıyor, sokakta boş yer bulamıyordu. anlaşılan o kadar da efsane değilmiş erol. yerini kaptırmış, sokakta atmış olduğu üçüncü turun sonunda da -efsaneliğine güvenerek- mavi uno’sunu yarısından fazlası dışarıda kalacak şekilde sokağın girişine bırakmak zorunda kalmıştı. park işini halledip, evinin bulunduğu apartmana doğru giderken arabasının kapısını kilitlemediği fark ederek, mavi uno’suna dönüp uzaktan kumandaya basmasıyla tüm inancımı bir kez daha yerle bir etmişti efsane erol. kumandaya basmasıyla uno’dan çıkan “tirik” sesine ve dörtlülerin yanıp sönmesine de güvenmeyip, -herhalde efsaneliğinin vermiş olduğu yetkiyle- apartman girişinden geri dönerek uno’sunun kapılarını tek tek kontrol etmişti efsane erol. sonra önümden, elindeki telefonuna bakarak omuzlarını sağa sola sallaya sallaya tekrardan apartmana doğru yürümeye devam ediyordu erol.. efsane erol.
