kendimden ziyade düşlerini düşünüyorum.
ardına taktıklarını
bi duvar yıkıyorum ellerimle ister kanlı / ister temiz.
vakit bu gündür diyorum
ama sen dokunsam ağlayacak gibisin
şehrin kaygısı henüz fazla soyut
bir katil ceketini çıkarıyor bir sokak köşesinde
yataklarımın altına bakıyorum
silahlanmış gövdem gibi yokluğunun varlığı
öylesine kırmızı ve sarhoş
başıboş ve kalabalık
inadına da bir koşmaktır bu kış günü dediğin
dehlizleri unut / geçmişini / kimsesizleri bir kez olsun
unut.
canım da acıyor ama bu öylesi değil
uykusuzum da ama bu öylesi değil
içim rahat senin dizlerine sarılırken de.
ama tüm bunlar / öylesine değil.
kül tablasına bak sanki ilk kez doluyor içi
dalından koparılmış çiçekleri düşünüyorum
alından sıyrılmış gülleri
bahsettiğin şey düzen
işte sonrası bir zamanlar seni üzen bir meşrutiyet
kilise / camii
günaha bulanmış bi avcı çığlığı.
girilecek tüm yollara girdim
içilecek tüm suları içtim
unutma en büyük düzen düzensizlikmiş
yanaklarına dokunan şeyin adı umut
gözlerine sığdırdığın heves
ben de anlatıyorum ya sana gece kuşlarını
ansızın çatıyorsun da kaşlarını.
oysa senin saçların
burnuma kokusunu düşürsün diye beklediğim saçların
dinsiz ediyor imanla çarşafa sarınanları.
ama sen düzen diyorsun
ben ellerimi kaybediyorum / avuçlarımı.
bir sanat icra etmiş tanrı / görme diyorsun dudaklarımı,
öpme diye yazıyorsun her günün başlangıcını.
korkusu kayboldu.
belki vuslat belki gurbet
belki uzak yani belki hasret.
ruhumun içine dokunuyorsun unutma
dilinin ucundaki sözü unut
söylenmeye yeltenilmiş huzuru unut
hatta sonbaharda çatırdayan yaprak seslerini bile.
bunu unutma.
çünkü seni belinde kuşlar uçuyor.
yüzündeki beninde / alnındaki terinde.
varlığını içime sürdüğünden beri de oysa
mecbur da bırakma beni
bir başka hayalin sebebi olmaya
sabah aldanışlarının avukatlığına
evime bırakacağın kuraklığa
içime dolacak sonsuz uzaklığa
mecbur da bırakma beni.
tanrı / insan / bütünüyle yorgun tüm savaşlar
şimdi sesleniyorum
ey iman edenler!
iki kolundan tutup ömrüme sokun şu yürekli ziyaretçiyi.
