kadın yaratılmamdan mıdır bilmem aşık olduğum zaman karşımdaki insan oğlummuş gibi seviyorum. gün içinde ne yediğini merak ettiğimi, dışarı çıktığında başına bir şey gelmesin diye dualar ettiğimi, konuştuğu kişileri inceleyip “bu çocuk kesin zarar verir aslanıma konuşmasın bunla” diye kendi kendime kararlar verdiğimi, sana güveniyorum etrafa güvenmiyorum savunmalarımı, çorapsız gezme bak karnın ağrıyacak dediğimi açıklamak bana bir şey kaybettirmez diye düşünüyorum. çünkü kanımdan olmayan bir adam tarafından kızıymışımcasına sevildiğim korunduğum önemsendiğim zamanlarım olmuştu. çocuktum ama olmuştu. lise çıkışı uçarak yanına gittiğim, çantamı fırlatıp ayak uçlarımda sarıldığım, dershane kahvaltıları yalanıyla her cumartesi kordon’da çayla boyoz yediğim, ekinlere iniyorum ben deyip izmir turu yaptığım zamanlar işte. ama çocuktum aşkı yaşamaktan ziyade öğrenmekti benimki. diyeceğim şu ki dostum kişiye değil aşka bağlıdır insan. onun sende ne olduğu, ne ifade ettiğidir önemli olan. insan bir kere aşık olur klişesini reddederek sabit olan sevgidir hatta ilk sevgidir önermesini sunuyorum çünkü insan sevilmeyi öğrendiği kişiden dağılır diğerlerine. sevgini aşkını karşındakinden bağımsız yaşa, öğrendiğin gibi hissettiğin gibi. bırak o başka türlü öğrendiyse kendisi gibi bulsun, öyle mutlu olsun. aşkı sev aşkı hem böylelikle dışa bağımlılığın azalır. umarım sevmeyi doğru insandan öğrenmişsindir, öğrenmediysen geç değil. klişe gelmesin diye değiştireceğim umarım ayıp etmem:”aşkı bilmemek değil öğrenmeden sevmek ayıptır.” olmadı di mi? boşver olması için yazmadıydım zaten. ve sen sevmeyi öğrendiğim kişi, kendi kanından olan kızını ömrünün sonuna kadar mutlulukla taşıyacaksın kalbinde ve eminim mükemmel bir kadın olacak büyüyünce. öğrettiğin her şey için teşekkür eder, o güzel bebeğini sevgiyle gözlerinden öperim.
