mutluluk hayatın demosudur. insan yaşamının demosu ise çocukluğudur.bu yaşlarda öğreniriz en büyük sevinçleri, bu yaşlarda öğrenirizen ufak şeylerle mutlu olmayı, bu yaşlarda öğreniriz düştüğümüzde kalkmayı,yaralanmayı, berelenmeyi. üfleyince geçer yaralanmaları bu yaşlarda ediniriz.biz büyüdükçe mutluluk azalıyo. lanet olsun arz ve talebe!lakin ne de çok istiyoruz mutlu olmayı. insan büyüdükçe samimiyetsizbir yaratık olup çıkıyo maalesef, her zaman daha fazlasını isteyen, sadecekendisini düşünen bencil bir yaratık.ufak şeylerle mutlu olmayı unutuyoruz bu yüzden yaralarımız üfleyince geçmiyor.biz büyüyoruz ve bize saçma sapan sorumluluklar yüklüyorlar. artık adam olduntut şu işin ucundan. ulan hani hala senin gözünde çocuktuk ne oldu şimdi birden bire.sonra şu kızı seviceksin diyorlar, onlar. onlar hep diyorlar. tamam diyorsun seviyim.sonra bir bakmışsın o gitmiş. sen kalmışsın ama. aslında sen de kalmamışsın ama sana kaldınderler, onlar. yarım kalırsın, çeyrek kalırsın, üç çeyrek kalırsın. seni kaldın zannederler.sen nefes alır verirsin seni yaşıyor sanırlar, onlar. zaten onlar hep sanırlar, bi şeyleri.ulan aşk ne biliyo musunuz? aşk;bir otobüs durağına giderken senden bi kaç dakika önce durağa yanaşmış senin bineceğin otobüstür aşk.koşsan belki yetişeceksin ama sen koşmak istemiyorsun, görüyosun karşında gitti gidecekotobüs kalkacak şimdi, ama hiç yeltenmiyosun koşmaya. heh tamam diyosun yetiştim neredeyseo sırada o otobüs kalkıp gidiyor ve sen keşke koşsaydım diyorsun pişman oluyorsun.durakta bekliyorsun bir sonraki otobüs geliyor binip gidiyosun ama o ilk baştaki otobüs kadarulaşılmaz olmuyor hiçbir otobüs. otobüsler böyle işte hep giderler, bazen dururlar, bazen yine giderler.her duraktan bir yolcu alır otobüsler ama sen göremezsin bunu artık farklı bir otobüstesindir.bazen bu otobüsler arızalanır tamire gönderilirler bazılarını ise hurdalığa.insanlar gibi işte yaşar, büyür ve ölürler otobüsler gibiyiz işte…
