bir yerde okumuştum “yeni bir insan tanımak uçurumdan atlamak gibidir” diyordu.
peki ya yanlış tanıdıklarımız?
ben yirmibeş yıldır tanıdığım arkadaşımı hatta kardeşimi yanlış tanımışım halbuki.
25yıl. yirmibeş yıl.
günlerden pazardı günün yorgunluğunu eve giderek,koltuğa uzanıp tv kumandası ile kanal kanal dolaşarak atmayı planlıyordum. sonra bir telefon çaldı. bir telefon hayatınızdaki gerçekleri tam anlamıyla bu kadar değiştirebilir. teşekkürler graham.
arayan sılaatlas idi ve fanzin için yazı yazmamı hatta benden önce ilker yılmazyıldırımı aradığını ilker’in “tamam yazarım sorun değil” dediğini söyledi bana. bi an ilker’i bahane edip bu işten sıyrılabileceğimi düşündüm. “ilker hayatta yazmaz” dedim. sılaatlas ısrarcıydı. ilker’in söz verdiğini yazacağını söyledi. ben de sılaatlas kadar davamın arkasında idim. yorgunluğumun ve uykusuzluğumun vermiş olduğu zaafla “ilker yazarsa ben de yazarım” dedim. evet bu ciddi bir antlaşma idi. 15 ekim sadakat paktı bugün imzalanmıştır sevgili arkadaşlar. telefonları kapattık. ben yirmi beş yıllık kardeşim ilker’i tanımamın vermiş olduğu rahatlıkla evimde pijamamla oturuyordum. birden telefonumdan mesaj sesi geldi. ayağa kalktım telefonumu aldım. sılaatlas’tan bir mesaj. bir de ne göreyim ilker’in fanzin için hazırladığı yazı. o anda fonda nejat alp-sen miydin bu fanzini yazan adlı kıymetli eser çalmaya başladı. beynimden vurulmuşa dönmüştüm. pijamamın verdiği rahatlığı kıymetli dostum ilker yılmazyıldırım verememişti.
bir yerde okuyun “yanlış tanıdıklarınız uçurumun ta kendisidir..”
